Editorial για τις “σημαντικότερες εκλογές στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών”, την παγκόσμια πολιτική ένδεια και τις γυναίκες. 

Ανέκαθεν οι Προεδρικές Εκλογές των Ηνωμένων Πολιτειών προκαλούσαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον, εξαιτίας της ηγεμονικής παρουσίας της χώρας στο Διεθνές Σύστημα. Οι εκλογές της 8^ης Νοεμβρίου, ωστόσο, για πρώτη φορά, σημαίνουν περισσότερα απο την αλλαγή σελίδας στην παγκόσμια πολιτική: αντικατοπτρίζουν, σε όλο το μεγαλείο της, την πολιτική και ιδεολογική ένδεια που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίας.

Η εκλογή του 45^ου Αμερικανού Πρόεδρου έχει τιτλοφορηθεί ως η “σημαντικότερη στην Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών”. Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι αληθής. Η συγκεκριμένη εκλογή δεν είναι η σημαντικότερη, αλλά απο τις πλέον ιστορικές – καθώς θα τεθεί δεδικασμένο για το αν κάθε φιλόδοξος πολιτικός απατεώνας μπορεί να ελπίζει στην εκπλήρωση των προσωπικών του επιθυμιών δια μέσω δημοκρατικού πραξικοπήματος.

Ο Donald Trump αποτελεί έναν ξενιστή στο σώμα της Παγκόσμιας Πολιτικής. Εξαιρετικά επιτυχημένος επιχειρηματίας, έχει εμφανιστεί σε ταινίες διαδραματίζοντας τον εαυτό του και αποτελεί το αρχέτυπο του αμερικανικού ονείρου. Δεν έχει σχέση όμως με την πολιτική, δεν έχει σχέση με την κοινωνία που ζητά την ψήφο της, και γνωρίζει μόνο όσους νόμους έχει παραβιάσει. Έλαβε το χρίσμα του υποψήφιου προτάσσοντας ένα σύνολο χαρακτηριστικών που αγαλλιάζουν τον μέσο άνθρωπο, που ο ίδιος δεν έχει και δεν πρόκειται να αφουγκραστεί ποτέ: του ηρωικού ηγέτη που επιβάλει την συμφωνία πριν την παρουσιάσει (ο φόβος της αμερικανικής κοινωνίας για τον Putin την εξωθεί στο να αναζητά ένα ομοίωμά του και όχι ένα αντίμετρο), του αθυρόστομου που δεν φιλτράρει τις ύβρεις -άρα θα κάνει το ίδιο και με την αλήθεια-, και του προστάτη. Είναι σαφές πως ο Trump τοποθετείται δίπλα στον αμερικανικό αετό, και οραματίζεται μια “αμερικανική Αμερική” υπό τη μελωδία της ταλαντευόμενης rocking chair.

Με αυτά ως θέσφατα, η φορολογική πολιτική του «θα είναι πολύ καλύτερη από της Clinton», οι πολιτογραφημένοι Αμερικανοί Λατίνοι θα κατασκευάσουν με ηθικό το Τοίχος, και η κατάσταση στη Μέση Ανατολή θα εξομαλυνθεί – ένεκα του αμείλικτου λεκτικού πολέμου που έχει κηρύξει εναντίων του ISIS.

Ο Donald Trump, τη δεδομένη στιγμή, αποτελεί αποτυχία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Το ιστορικό Κόμμα των Lincoln, Roosevelt, Eisenhower, Reagan  –με τα θετικά και τα αρνητικά του καθενός-,  το 2016 προσφέρει το χρίσμα του υποψήφιου Πλανητάρχη στον Trump, με κύριο αντίπαλό του σε αυτή την κούρσα τον Marco Rubio – απόδειξη της κακής υποψηφιότητας του οποίου ήταν πως δεν κατάφερε να υπερκεράσει μια περσόνα /καρικατούρα, που στο οπλοστάσιό της διέθετε μόνο δημαγωγία, με απτά επιχειρήματα πολιτικού λόγου. Η πολιτική ένδεια στους κόλπους των Ρεπουμπλικάνων  -και όχι μόνο- είναι ικανή να οδηγήσει τις παγκόσμιες ισορροπίες σε έλεγχο της αντοχής τους.

Η επιλογή της Hillary Clinton για Πρόεδρο αποτελεί την ορθότερη -αν και, ίσως, όχι την καλύτερη- επιλογή. Χωρίς να διαθέτει την πλήρη στήριξη του Δημοκρατικού Κόμματος (παρά την δημόσια τοποθέτηση του Sanders υπέρ της), η Clinton ξεχωρίζει σαφέστατα σε σχέση με τον Trump, αλλά αποτελεί και σαν μονάδα μια επαρκή υποψηφιότητα για Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών – και το σημείο αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σε αυτή τη σύγκριση.

Απέναντι στον Donald Trump, σχεδόν κάθε πολιτική υποψηφιότητα θα καλυπτόταν από τον μανδύα της «σωστής επιλογής». Η ουσία είναι πως η Hillary Clinton αποτελεί όντως μια καλή επιλογή για την αμερικανική Προεδρεία, μια επιλογή που μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο τόσο στο εσωτερικό της χώρας (που αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις) όσο και στο σύνολο του Διεθνούς Συστήματος.

Η πολιτική πορεία της Clinton ξεκίνησε το 2001, όταν και εκλέχθηκε Γερουσιαστής της Νέας Υόρκης. Τα κύρια επιτεύγματά της ήταν μια σειρά οικονομικών βοηθημάτων που πρόσφερε σε στρατιωτικούς (κυρίως Εθνοφύλακες), και ένας νόμος που υποχρέωσε τις φαρμακοβιομηχανίες να ενισχύσουν τον έλεγχο για την επίδραση των φαρμάκων τους στα μικρά παιδιά. Παρέμεινε στην Γερουσία για 8 χρόνια, έως την 21η Ιανουαρίου του 2009 όταν και ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών, γραφείο που άφησε το 2013. Ομολογουμένως, τα χρόνια της θητείας της ήταν δύσκολα τόσο γι’ αυτήν όσο και για τις ΗΠΑ. Οι πληγές που είχαν επιφέρει οι πολιτικές Bush στο διπλωματικό πεδίο (ιδίως στην Μέση Ανατολή) την επιφόρτισαν αυτόματα με το ρόλο εξομάλυνσης και εξανθρώπισης της χώρας, σε μέρη που η Αμερική δεν είναι ευπρόσδεκτη. Με σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της (αποτυχία στην προσέγγιση με την Ρωσία) κατάφερε να πετύχει αρκετές νίκες, με αποκορύφωμα τις συζητήσεις με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα.  Υπηρέτησε ως εκλεγμένο στέλεχος επί 8 χρόνια, με τον αντίπαλό της να μην έχει κρατήσει ποτέ εκλεγμένη θέση. Παράλληλα, στο βιογραφικό της πολιτικής της παρουσίας δεν μπορούν να μην αναγραφούν και οι περίοδοι που την βρήκαν στην θέση της Πρώτης Κυρίας, τόσο στην Πολιτεία του Αρκάνσας όσο και στον Λευκό Οίκο. Συμμετείχε σε μια σειρά από φιλανθρωπικές ενέργειες, και έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην θέση της γυναίκας στις Ηνωμένες Πολιτείες – αλλά και στον κόσμο (η ομιλία της στο Πεκίνο το 1995 είναι χαρακτηριστικό δείγμα). Τέλος, φέτος συμμετείχε σε μια κίνηση για περιορισμό της οπλοκατοχής, κάνοντας σαφή τη θέση της επί του ζητήματος.

Η Hillary Clinton δεν αποτελεί την καλύτερη, αλλά την ορθότερη επιλογή. Το θετικό στοιχείο της περίπτωσης είναι πως θα εξακολουθούσε να είναι καλή επιλογή και έναντι υποψηφίων όπως ο John McCain και ο Mitt Romney. Είναι μια δυναμική γυναίκα, που έχει αποδείξει πως ξέρει να αντέχει και να παλεύει μέχρι να επιτύχει. Δεν συμβιβάζεται με την ήττα, και δεν νιώθει φόβο – από όπου και αν αυτός προέρχεται. Ωστόσο ξέρει να υποχωρεί και να παραδέχεται τα λάθη της (υπόθεση των e-mails), ενώ φαίνεται διαλλακτική και πρόθυμη να συζητήσει, χωρίς να επιβάλει. Στο εσωτερικό επίπεδο, γνωρίζει από πρώτο χέρι την αμερικανική κοινωνία και έχει βιώσει την πολύχρωμη και ποικιλότροπη πόλη-κράτος της Νέας Υόρκης από τον δρόμο (μαζί με τους έγχρωμους που αποχαιρετούν τον Obama, και τους Λατίνους που αναμένεται να επηρεάζουν αποφασιστικά τις επόμενες εκλογικές διαδικασίες), και όχι από το penthouse κάποιου ουρανοξύστη. Παράλληλα γνωρίζει και τον Λευκό Οίκο, τον οποίο έχει επισκεφτεί σαν μόνιμος κάτοικος και όχι σαν λομπίστας – η διαμονή της εκεί της έμαθε περισσότερα από όσα έμαθαν οι Υπουργοί του Bill Clinton, είδε τις διεργασίες μπροστά και πίσω από τα φώτα. Στο εξωτερικό, γνωρίζει το βάρος που φέρει ο αμερικανικός πυρηνικός αετός τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ. Έχει επισκεφτεί την Βεγγάζη και την Τεχεράνη για σκληρές διαπραγματεύσεις, και όχι για ταξίδια αλίευσης κέρδους και επαγγελματικού τουρισμού. Αντιλαμβάνεται πως η περιφέρεια του κόσμου είναι πιο κοντά στην Αμερική από όσο πιστεύει ο μέσος Αμερικανός, και όσο κοντά θεωρεί ο Ιρακινός. Ξέρει να κρατά ισορροπίες και να υψώνει άμυνες.

Η Hillary Clinton είναι γυναίκα.

Την δεδομένη στιγμή, η υποψηφιότητα του Donald Trump αποτελεί σφάλμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Η είσοδός του, όμως, στο Οβάλ γραφείο θα αποτελέσει έγκλημα του αμερικανικού λαού. Το αντίτιμο για την οδό που οδηγεί στη θέση που ορίζει την τύχη του ισχυρότερου κράτους του συστήματος, άρα και την τύχη του κόσμου, θα αντικατασταθεί από ικανότητα σε χρήμα. Την ίδια στιγμή, το παγκόσμιο φαινόμενο της πολιτικής σήψης θα αποκτήσει ένα τρανό ανδριάντα που θα αποτελέσει τον φάρο για την εκφύλιση της πολιτικής εξουσίας. Και στο σημείο εκείνο, τα όπλα θα έχουν σταματήσει να σκοτώνουν και όλα τα πυρηνικά οπλοστάσια δεν θα είναι το ίδιο τρομακτικά – τίποτα δεν θα μπορεί να αντισταθμίσει την απώλεια της ελπίδας στον ίδιο τον άνθρωπο, που θα έχει επιλέξει να αφήσει την Ιστορία να δώσει το ίδιο τέλος ξανά.