Το συνέδριο των Δημοκρατικών στη Φιλαδέλφεια παράγει καθημερινά ειδήσεις (και θέαμα), ωστόσο η κορυφαία -ως τώρα- στιγμή του ήταν η ομιλία του τέως συνδιεκδικητή του χρίσματος του κόμματος, Bernie Sanders. Το ενδιαφέρον δεν εστιάζεται στο ότι ο Γερουσιαστής στηρίζει την υποψηφιότητα Clinton, αλλά είναι αρκετά βαθύτερο και φτάνει ως την πραγματική σύγχρονη ταυτότητα της Δημοκρατικής παράταξης.

Κατά την διάρκεια της διεκδίκησης του χρίσματος παρατηρήθηκε το εξής εξαιρετικό δημοσκοπικό αποτέλεσμα: ο Sanders δεν θα μπορούσε να κερδίσει την Clinton στην εσωκομματική κούρσα, αλλά θα κατάφερνε να κερδίσει τον Trump στις εκλογές. Το δείγμα αυτό έχει την ουσιαστική σημασία του, και είναι άσχετο απο τα πρόσωπα που το απαρτίζουν: η Δημοκρατική πολιτική έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην αμερικανική κοινωνία απο την Ρεπουμπλικανική, αλλά όχι μέσα στο ίδιο το Δημοκρατικό κόμμα.

Αναμφισβήτητα, ο Sanders είναι ο μόνος καθαρά δημοκρατικός υποψήφιος που λαμβάνει μέρος στις φετινές εκλογές. Προερχόμενος απο την αριστερή πτέρυγα του Κόμματος, και φέροντας μαζί του 34 χρόνια συνεχής παρουσίας ως εκλεγμένο στέλεχος, συμπυκνώνει τη δημοκρατική κραυγή σε μια μειλίχια φωνή. Σταθερός, σίγουρος, και με δύναμή του τη διαχρονική στήριξη των δημοκρατικών εκλεκτόρων, αναζητά τη συνέχιση της δουλειάς του σε ένα μεγαλύτερο Γραφείο. Η Clinton, απο την άλλη, δαπάνησε πολύ χρόνο για να απαλλαχθεί απο την σκιά του ονόματός της, διαθέτει διαφορετική πορεία – και σίγουρα όχι τα κουρασμένα χέρια του Sanders. Έχει μπει στον Λευκό Οίκο και έχει κρατήσει βαρύτερους χαρτοφύλακες με τον μισό κόπο.

Το εντυπωσιακό είναι το εξής: ο Barrack Obama είναι ο πρώτος έγχρωμος Αμερικάνος Πρόεδρος, και η Clinton προαλείφεται ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αναμφίβολα, το Δημοκρατικό κόμμα γράφει ιστορία και επιβεβαιώνει την προοδευτικότητά του και την εναντίωσή του σε κάθε μορφής κατεστημένο. Αυτά σε πρώτη εικόνα. Σε μια βαθύτερη ανάλυση, τόσο ο Obama όσο και η Clinton δεν διαθέτουν τίποτα το Δημοκρατικό στην προσέγγισή τους, και η ρητορεία τους περιστρέφεται γύρω απο την απόκρουση του Ρεπουμπλικανικού λόγου. Οι θέσεις ειδικά του Obama, και μερικά νομοσχέδια και συμφωνίες που φέρουν την υπογραφή του (βλέπε TPP), είναι κάθετα αντίθετες με τις Δημοκρατικές αξίες. Έχοντας ως δεδομένο πως η Clinton θα αποτελέσει τη συνέχεια του νυν Προέδρου (τόσο σε εντυπώσεις για την σελίδα της ιστορίας που γράφει, όσο και σε πολιτική), είναι σαφές πως οι δράσεις της θα έχουν παρόμοια κατεύθυνση.

Ο Sanders δεν διαθέτει κάποια φωτογενή μοναδικότητα, και ούτε θα μείνει στην ιστορία για κάτι ξεχωριστό – πλην της πολιτικής που θα τον χαρακτηρίσει. Μια πολιτική που συγκρούεται τόσο με αυτή του Προέδρου, όσο και με αυτή της κατόχου του χρίσματος. Η ουσιαστική διαφορά όμως δεν είναι εκεί.

Τα προεκλογικά συνθήματα που συνοδεύουν (και μετέπειτα στοιχειώνουν) τους υποψήφιους δεν είναι αυτά που επινοούνται στα προεκλογικά κέντρα, αλλά αυτά που ο κόσμος δημιουργεί γι’ αυτούς. Η Δημοκρατική βάση φωνάζει για τον Sanders “He will always take the side of the people and for the people” ενώ για την Clinton “Hillary is from the system, for the system, with the system”. Ο Sanders είναι η ξεκάθαρη επιλογή της Δημοκρατικής βάσης, η Hillary η ξεκάθαρη επιλογή της Δημοκρατικής σκοπιμότητας. Μια πορεία 34 ετών σταθερής δουλειάς και προσήλωσης σε συγκεκριμένα ιδανικά θα είναι αδύνατον να μεταβληθεί στην ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα που απαιτεί το Γραφείο. Η Clinton μπορεί να αναλάβει αυτό τo ρόλο, να οδηγήσει το Δημοκρατικό κόμμα εκεί που επιθυμεί η ηγεσία του – λίγο περισσότερο στο κέντρο, λίγο πιο μακριά από την βάση του, αλλά πιο κοντά στο Ρεπουμπλικανικό και στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

Η θεωρία του κέντρου είναι ισχυρότερη από τον Sanders, και τον κάθε πολιτικό εν γένει, ακόμα και αν αυτό στην ουσία έρχεται σε αντίθεση με τη θέληση των ανθρώπων, τα δημοκρατικά ρεύματα και τα εκάστοτε αμερικανικά όνειρα.

Όταν ο Sanders στήριξε επίσημα την Clinton μπροστά στο -ολοκληρωτικά δικό του- Δημοκρατικό κοινό, τα συναισθήματά του ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του. Έκανε πίσω σε μια μάχη που θα μπορούσε να κερδίσει, ίσως σε έναν άλλο κόσμο, με διαφορετική δομή. Τα δάκρυα των υποστηρικτών του είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας, της πίστης σε έναν ηγέτη ως το τέλος. Κάποιοι θα τον ακολουθήσουν και θα στηρίξουν το Κόμμα και την Hillary Clinton στον σκληρό αγώνα εναντίων του Donald Trump, κάποιοι δεν μπορούν να το δεχθούν και θα δώσουν ψήφο διαμαρτυρίας στο Green Party.

Ο Bernie Sanders αποτελεί φωτεινό παράδειγμα στο σκοτεινό μονοπάτι της πολιτικής. Όσο ηγέτες κερδίζουν για χρόνια την εκτίμηση του κόσμου, τόσο η Δημοκρατία διατηρεί την ουσία της και δίνει κίνητρο για προσπάθεια, πίστη και ελπίδα.